Już od roku pomagam cudzoziemcom nauczyć się języka polskiego, jak kiedyś sama to zrobiłam i najważniejsze są dla mnie ich postępy. Codziennie widzę jak imigranci z całego świata robią malutkie kroki do celu na końcu – posługiwania się językiem polskim w pracy, z przyjaciółmi, na ulicy i wszędzie, gdzie jest to potrzebne. Moja praca sprawia mi ogromną przyjemność, codziennie mogę komuś pomóc i to jest najważniejsze!

To mój drugi kurs w Fundacji i po raz kolejny mam przyjemność uczyć języka polskiego ciekawych ludzi. Moi studenci pochodzą z różnych zakątków świata, każdy ma inne doświadczenia, więc konfrontacja ich obrazu świata z polskim to jedno z najbardziej wartościowych doświadczeń dla polonisty. Lektoraty sprawiają mi wiele radości, mam nadzieję, ze mój entuzjazm udziela się studentom.

W Fundacji dostrzegłam coś, z czego wprawdzie zdawałam sobie sprawę wcześniej, ale dopiero tu zobaczyłam to aż tak wyraźnie. To, czy jest łatwo, czy trudno nauczyć się polskiego zależy w ogromnej mierze od ich nastawienia.

Na moim kursie jest kilkunastu słuchaczy z Afryki, Azji i Europy. Polski często nie jest nawet ich drugim językiem, a kolejnym: trzecim, czwartym, piątym – w swoim portfolio poligloty mają już arabski, angielski, hiszpański, francuski, perski, turecki. Próbuję ich przekonać, że język, którego przyszło im się uczyć teraz, wbrew stereotypom – wcale nie jest trudny!